Wstęp
W roku 2005 mija 10 lat od czasu powstania Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. W tym też roku Narodowe Fundusze Inwestycyjne przestaną istnieć.
Przedmiotem niniejszej pracy jest przedstawienie jednej z dróg prywatyzacji jakim był Program Narodowych Funduszy Inwestycyjnych.
Na początku lat dziewięćdziesiątych wraz z przemianami ustrojowymi w Polsce koniecznością stało się dokonanie gruntownych przeobrażeń w gospodarce. Wolny rynek i konkurencja narzuciły konieczność zmian, szczególnie w przedsiębiorstwach państwowych, które bazowały na przestarzałych technologiach i zarządzane były w sposób dalece odbiegający od metod powszechnie stosowanych w krajach o rozwiniętej gospodarce rynkowej.
W końcu lat osiemdziesiątych jasnym stało się, iż gospodarka socjalistyczna, centralnie planowana jest nie efektywna zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie, tj. nie może (wewnętrznie) zaspokoić potrzeb obywateli socjalistycznego państwa jak i nie jest w stanie (zewnętrznie) sprostać konkurencji międzynarodowej. We władaniu państwa znajdowało się około 8,5 tysiąca przedsiębiorstw państwowych, co stanowiło 80% ogółu przedsiębiorstw funkcjonujących w gospodarce.
Taki stan własności zastały rządy "solidarnościowe" na początku nowej epoki.
Ówczesne nowe władze rozpoczęły wybór pomiędzy dwoma zasadniczymi drogami zmiany formy własności, a mianowicie: prywatyzacja powszechna – opartej na szybkim i tanim sprywatyzowaniu dużej liczby przedsiębiorstw jednocześnie zaspokajając oczekiwania społeczne, oraz prywatyzacja selektywna – znacznie wolniejsza i o wyższych kosztach (związanych min z oszacowanie wartości przedsiębiorstwa) jednocześnie stwarzająca perspektywy rozwoju przedsiębiorstwa.
Ministerstwo Przekształceń Własnościowych działające od 1990 wybrało tylko opcje prywatyzacji selektywnej wydzielając jej poszczególne formy:
sprzedaż przedsiębiorstwa w drodze publicznej emisji obligacji,
sprzedaż przedsiębiorstwa w całości jednemu inwestorowi,
likwidacje oraz sprzedaż majątku przedsiębiorstwa,
oddanie przedsiębiorstwa w dzierżawę.
Jednak już w 1991 roku Janusz Lewandowski począł tworzyć plan powszechnej prywatyzacji, ostro krytykowany, lecz konsekwentnie przygotowywany uwieńczony został uchwaleniem ustawy o Narodowych Funduszach Inwestycyjnych i ich prywatyzacji z 30 IV 1993 roku Dz.U. Nr 86 z 17 września poz. 401.
Praca składa się z trzech rozdziałów, które poruszają różnorodne kwestie związane z funkcjonowaniem Programu Narodowych Funduszu Inwestycyjnych.
Rozdział pierwszy zawiera charakterystykę Programu Powszechnej Prywatyzacji, jego etapy oraz zasady tworzenia Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. W rozdziale tym przedstawiono również papiery wartościowe emitowane w ramach Programu Narodowych Funduszy Inwestycyjnych, proces ich dematerializacji i zamianę na akcje Narodowych Funduszy Inwestycyjnych.
W rozdziale drugim przedstawiono charakter organizacyjny Narodowych Funduszy Inwestycyjnych.
Rozdziały pierwszy oraz drugi są zbiorem przepisów prawnych, ideą która miała ożywić polską gospodarkę, natomiast rozdział trzeci mówi o realiach wynikających z okresu 10 lat istnienia Narodowych Funduszy Inwestycyjnych.
Cel pracy
Celem pracy jest przedstawienie powstawania, funkcjonowania oraz wyników, a wreszcie oceny Programu Powszechnej Prywatyzacji realizowanej za pośrednictwem NFI.
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.