Program Powszechnej Prywatyzacji
Projekt Programu Powszechnej Prywatyzacji został opracowany przez Ministerstwo Przekształceń Własnościowych oraz kilka polskich i zagranicznych firm doradczych oparciu o koncepcje powszechnego rozdawnictwa J. Lewandowskiego i J. Szomburga z 1988 roku oraz koncepcji holdingów M. Świecickiego[1].
Przy powstaniu Programu Powszechnej Prywatyzacji wystąpiły trudności, które opóźniały wprowadzenie tego programu w życie a także znacznie pogorszyły sytuacje ekonomiczną przedsiębiorstw, które uczestniczyły w Programie Powszechnej Prywatyzacji.
W 1989 roku powstała pierwsza wersja Programu Powszechnej Prywatyzacji sformułowana przez J. Lewandowskiego i J. Szomburga. Po uchwaleniu 13 lipca 1990 roku Ustawy o Prywatyzacji Przedsiębiorstw Państwowych postanowiono opracować projekt Programu Powszechnej Prywatyzacji i poddać go pod obrady parlamentu w niedługim czasie.
Rok później zastanawiano się nad słusznością wprowadzenia tego projektu w życie pomimo tego, iż polski projekt uznany został za wzorcowy w [porównaniu z innymi. Dyskusje nad projektem trwały rok.
W sierpniu 1992 roku premier rządu H. Suchocka skierowała projekt prywatyzacji masowej do Sejmu. Dopiero 30 kwietnia 1993 roku projekt Powszechnej Prywatyzacji pod nazwą Ustawa o Narodowych Funduszach Inwestycyjnych i ich prywatyzacji został uchwalony przez Sejm.
W rok później premier nowopowstałego rządu W. Pawlak zawiesił decyzję poprzedniego rządu dotyczącą powołania 12 członków Komisji Selekcyjnej, która miała wyłonić skład Rad Nadzorczych Funduszy i powołał 12 nowych członków. Nastąpiło spowolnienie procesu prywatyzacyjnego, na co złożyło się między innymi nie podpisanie przez premiera trzeciej transy (listy) przedsiębiorstw przeznaczonych do programu prywatyzacji masowej, a także skład Rad nadzorczych Narodowych Funduszy Inwestycyjnych, których powołanie jest niezbędne do zarejestrowania Funduszy jako spółek akcyjnych. Od podpisu premiera zależał także los pożyczek, jakie Bank Światowy miał udzielić 200 przedsiębiorstwom, które złożyły na nie zapotrzebowanie.
Na przełomie października i listopada premier podpisał rozporządzenie Rady Ministrów, do którego dołączony został wykaz trzeciej transy przedsiębiorstw i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa włączonych do programu Narodowych Funduszy Inwestycyjnych i lista Rad Nadzorczych. Pozwoliło to na rozpoczęcie procesu ich rejestracji jako spółek akcyjnych oraz podpisania odpowiednich umów. Od tego momentu Ministerstwo Przekształceń Własnościowych mogło przystąpić do przedstawienia szczegółowego harmonogramu wdrażania Programu Narodowych Funduszy Inwestycyjnych.
W grudniu 1994 roku Minister Przekształceń Własnościowych podpisał akty notarialne powołujące 15 Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. Po załatwieniu dalszych formalności 22 listopada 1995 roku rozpoczęto wydawanie Świadectw Udziałowych, czyli prawie z ponad rocznym opóźnieniem niż to przewidywał harmonogram prywatyzacji masowej opracowany przez rząd H. Suchockiej[2].
Trudności w uchwaleniu podstaw prawnych Programu Powszechnej Prywatyzacji spowodowały konsekwencje, z których jedną z ważniejszych było pogorszenie się sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstw uczestniczących w tym programie. Wydłużający się czas oczekiwania na rozpoczęcie realizacji tego programu zmusiło wiele przedsiębiorstw do wycofania się i realizacji własnej drogi prywatyzacji. Pogorszenie kondycji przedsiębiorstw i dezorganizacja pracy spowodowały ich niezdolność do spełnienia wymagań, jakie stawiał przed nimi Program Narodowych Funduszy Inwestycyjnych.
Mimo tych wszystkich problemów program doczekał się realizacji. Sama idea tego programu uważana była za słuszną: stworzenie nowego mechanizmu prywatyzacji, który przyspieszy i rozszerzy jej zakres.
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.